NE ISTORIJSKOM REVIZIONIZMU I FALSIFIKOVANJU ČINJENICA O DOGAĐAJIMA NA GRANICI ITALIJE I JUGOSLAVIJE!
10. februar, dan kada se obeležava potpisivanje Pariških mirovnih sporazuma koji su okončali Drugi svetski rat, pretvoren je od strane italijanske države u nacionalističku komemoraciju.
Dok se Evropa priseća mirovnih sporazuma, vlada Italije još od 2004. godine koristi ovaj datum da, u sve agresivnijem i proizvoljnijem obliku, obeleži italijanske žrtve u Istri i Dalmaciji u periodu između 1943. i 1945. godine, kao i egzodus italijanskog naroda s teritorija koje su nakon Pariških sporazuma pripale Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji. U isto vreme, stvara se narativ o takozvanim „Foibe masakrima“, prema kome su pripadnici jugoslovenskog partizanskog pokreta otpora izvršili „etničko čišćenje“ protiv Italijana, i koje se u potpunosti proizvoljno i antiistorijski poredi sa progonom i genocidom nad Jevrejima u Evropi.
Mi se, kao komunističke organizacije koje brane i poštuju iskustvo parizanske borbe u našim zemljama, protivimo istorijskom revizionizmu i lažima stvorenim od strane neofašističkih snaga, koje je italijanska država pretvorila u zvaničnu ideologiju.
BRANIMO ISTORIJSKU ISTINU!
Falsifikacija „Foibe masakra“, stvorena od strane italijanskih neofašista u posleratnom periodu i priznata od strane Berluskonijeve vlade 2004. godine, uz saglasnost levog centra, nema nikakvu istorijsku osnovu. Naprotiv, događaji koji su se desili između 1943. i 1945. godine su u potpunosti izmišljeni ili izvrnuti u cilju stvaranja ultranacionalističkog narativa koji prikazuje Italiju kao žrtvu istorijske nepravde.
Izmišljanjem „etničkog čišćenja“ Italijana od strane jugoslovenskih partizana, realnost se okreće naopačke, dok se u isto vreme ćuti na politiku nasilne italijanizacije, na pravi etnički rat koji je italijanski fašizam 1920-ih i 1930-ih sprovodio u Istri i Dalmaciji, koje su vekovima unazad predstavljali multietničke krajeve. Ovim postupkom negira se politički i socijalni karakter partizanske borbe, koja je predstavljala rat protiv fašizma, a ne etnički sukob, tokom koje je hiljade Italijana učestvovalo u jugoslovenskom pokretu otpora i obrnuto. Veza između „žrtava“ partizana (oko 700 dokumentovanih slučajeva) i fašističkog režima namerno se uklanja te se partizanski pokret otpora proizvoljno okrivljuje za smrti izazvane običnim zločinima i individualnim obračunima tokom rata.
Govori se o „neopravdanoj etničkoj netrpeljivosti“, dok se u isto vreme zaboravlja politika nasilja, represije i deportancija od strane fašističke Italije, koja se može sumirati sledećim rečima Benita Musolinija: „U slučaju inferiorne i varvarske rase poput slovenske ne sme se slediti politika davanja šećera, već štapa. Italijanske granice moraju ići linijom Brenero, Nevozo, Dinaridi: Verujem da je potrebno žrtvovati 500 000 varvarskih Slovena za 50 000 Italijana“.
Priča o italijanskim izgnanicima, koja se nastavila sve do 1950-ih usled promene granica između Italije i Jugoslavije, proizvoljno je suprodstavljena ovim događajima, sugerišući istorijsku laž o tome da su „Italijani bežali da ne bi umrli u fojbama (jamama)“. Sama ideja o tome da su Italijani „izbačeni“ sa svoje zemlje predstavlja čistu izmišljotinu, pošto su, naprotiv, jugoslovenske vlasti na sve načine pokušavale da spreče iseljavanje Italijana. Desetine hiljada Italijana nastavilo je da živi u Jugoslaviji; preko hiljadu je čak imigriralo u Jugoslaviju iz Italije.
Pravi brojevi žrtava proizvoljno se naduvavaju od strane političara te se čak govori o stotinama hiljada, a nekada, kao u slučaju nekih ministara u prošlosti, i o milionima istrebljenih Italijana, dok se u isto vreme istoričari ućutkuju preventivnim i zloglasnim optužbama o „negiranju“.
Mi smo posvećeni odbrani istorijske istine; mi čuvamo i širimo sećanje na partizansku borbu, kao i vodeću ulogu komunista u oslobođenju od fašizma.
OSUĐUJEMO AMBICIJE ITALIJANSKOG IMPERIJALIZMA NA BALKANU
Modelovanje javnog mnjenja narativom o „masakrima u fojbama“ sprovodi se u svrhu opravdanja i davanja legitimiteta imperijalističkim ambicijama italijanske buržoazije na Balkanu i istočnom Jadranu. To dodatno potvrđuju nedavne izjave Melonijeve vlade koja je pokrenula slogan „više Italije na Balkanu!“, predstavljajući Italiju kao predvodnicu evropskih integracija balkanskih zemalja. Sledeći iste ambicije, Italija je preuzela komandu NATO – KFOR misije na Kosovu u oktobru 2022. godine.
U svojoj najprovokativnijoj i najagresivnijoj varijanti, strategija italijanske buržoazije ide toliko daleko da se otvoreno preispituju postojeće granice, uz polaganje prava na teritorije koje je Italija „izgubila“ Pariškim sporazumima, što je svojstveno obeležavanju 10. februara.
10. februara 2019. godine, Antonio Tajani, sadašnji ministar spoljnih poslova Italije, tada predsednik Evropskog parlamenta, pozdravio je zvaničnu proslavu 10. februara rečima: „Živela Italijanska Istra, živela Italijanska Dalmacija“. 2007. godine, tadašnji predsednik Italije, Đorđo Napolitano, govorio je o „slovenskom aneksionističkom dizajnu, koji je preovladao pre svega u mirnovnom sporazumu iz 1947. godine“.
Mi odbacujemo ulogu nacionalizma koji se u svakoj zemlji, danas kao i nekada, pokazuje kao ideologija koja služi imperijalističkim planovima kapitala.
ODBACUJEMO REHABILITACIJU FAŠIZMA I ANTIKOMUNIZMA.
MI BRANIMO PARTIZANSKI POKRET OTPORA.
Istorijska mistifikacija „foibe masakra“, kao i izjednačavanje pa čak i izvrtanje žrtava i zločinaca, neodvojive su od rehabilitacije fašizma koja se događa širom Evrope uz istovremenu promociju antikomunizma. U ime zajedničkog „sećanja“, italijanska država zvanično je odala poštu borcima (fašističke) „Italijanske Socijalne Republike“; Nacifašistički zločini se zataškavaju dok se u isto vreme italijanski i jugoslovenski partizani, koji su se borili protiv fašizma, pokušavaju predstaviti kao ubice. Najočigledniji primer ovog trenda predstavlja film „Rosso Istria“ („Crvena Istra“), koji je snimljen državnim novcem, emitovan širom zemlje i prikazivan u desetinama škola tokom 2018. godine: po prvi put od pada fašizma, moguće je snimiti film u kojem se italijanski fašisti prikazuju kao žrtve, Sloveni kao neotesani i grubi ljudi, a nemački nacisti kao spasioci koji svojim dolaskom sprečavaju izbijanje nasilja.
Ogromna istorijsko-revizionistička kampanja, koja u prvom redu cilja mlade generacije, ide ruku pod ruku s antikomunizmom, koji predstavlja pokušaj vladajućih klasa da iz umova potlačenih ukloni samu ideju da postoji mogućnost za stvarnu promenu, da je moguć komunistički izlazak iz kapitalističke krize.
ZA BRATSTVO MEĐU NARODIMA, NE OTROVU NACIONALIZMA!
BORBA ZA SOCIJALIZAM JE PUT U OSLOBOĐENJE.
Nacionalizam je utočište kapitalizma u krizi; to je ideologija koju buržoaske klase koriste kako bi podelile narode i opravdale svoje imperijalističke planove. Istorija razbijanja Jugoslavije, kao i talas nacionalizma koji napreduje u Italiji, dodatno pokazuju ovu istinu.
Kao komunisti, mi odbacujemo svaki pokušaj da se naši narodi suprotstave jedni drugima; mi se zalažemo da razvijamo, iz odnosa koji već postoje među našim organizacijama, najvišu formu solidarnosti i proleterskog internacionalizma, radeći zajedno kako bi naši narodi u budućnosti mogli da žive u miru i prijateljstvu.
Kriza kapitalizma čini pretnju od izbijanja rata sve relevantnijom. Mi pozivamo omladinu i radničku klasu naših zemalja da se pridruže klasnoj borbi, borbi za njihovo oslobođenje od kapitalističkog ugnjetavanja. Borba za socijalizam, koji predstavlja jedinu nadu za mir i napredak čovečanstva, jeste borba našeg vremena.
Ne istorijskom revizionizmu i antikomunističkim lažima!
Smrt fašizmu, sloboda narodu!