Devetog maja 1945. službeno je završen II. svjetski rat na tlu Evrope kapitulacijom njemačkih snaga, čemu je prethodio ulazak vojnika Crvene armije u Berlin i monumentalno vješanje Sovjetske zastave na zgradu Reichstaga. De facto, II. svjetski rat još nije bio završen, jer je on na Pacifiku okončan brutalno u augustu iste godine bacanjem atomskih bombi na civilne mete, gradove Hirošimu i Nagasaki, čije nevine žrtve valja respektirati i ovom prilikom.
Rat još nije bio završio ni za jedinice Jugoslavenske armije, kojima su kvislinške snage pružale otpor još punih 7 dana, u nastojanju da se predaju engleskim trupama na Bleiburgu, bojeći se srdžbe naroda zbog počinjenih zločina. Tamo se 15. maja svih ovih godina, uz prepoznatljivu ikonografiju, okupljao dio onih koji još uvijek dišu i misle ustaški. Jedinstvena pojava u Evropi koju je austrijska vlast konačno odlučila odstraniti sa svog teritorija
9. maj je ustanovljen kao Dan pobjede nad fašizmom i čitava ga antifašistička i miroljubiva javnost slavi kao takvog, mislivši pri tome da je tada dobro pobijedilo zlo. Tako je to i izgledalo nakon završetka rata. Međutim, tada je neutralizirana samo njegova vojna komponenta, dok je ona idejna i ideološka hibernirala do neke buduće potrebe. S obzirom da je fašizam proizvod kapitalističkog društva, njegova je pojava potencijalno moguća dok takav sistem postoji. Neoliberalno društvo tolerira političke subjekte koji grade svoje postojanje na fašističkoj i nacističkoj ideologiji i neometano koriste njihovu simboliku. Općepoznato je i da skupine koje za sebe ne kriju pripadnost nacističkom pokretu i pod njegovim simbolima pucaju i danas i učestvuju u svrgavanju vlada na evropskom tlu.
Završetkom II. svjetskog rata, koji je bio najveći dotad u ljudskoj povijesti i s najvećim ljudskim i materijalnim gubicima, oružani sukobi u svijetu nisu prestali. Oni su konstanta s tendencijom intenziviranja i ozbiljnim pokazateljima da se mogu ponovno pretvoriti u svjetski oružani sukob koji bi bio poguban za čovječanstvo. To jasno govori da su bila naivna očekivanja da će strahote koje je II. svjetski rat ostavio iza sebe biti dovoljan argument za trajni mir jer se to nije dogodilo ni nakon I. svjetskog rata, koji je do tada bio najveći u povijesti, također s najvećim stradanjima do tada. Jer taj argument koji se zasniva na strašnim posljedicama koje rat ostavlja za sobom ne uključuje klasnu dimenziju rata koji je imperijalistički Conditio sine qua non bez kojeg imperijalizam nema opstanka.
Danas smo svjedoci nekih drugih tokova. Sve više se potiru dostignuća pobjede dobroga nad zlim. U službenim krugovima Evrope izbačen je iz upotrebe Dan pobjede. EU je taj dan proglasila Danom Evrope, a ta Evropa Maastrichta, nije Evropa rada i građana koji slobodno upravljaju, nego Evropa krupnog kapitala, profita i eksploatacije, koja u funkciji američkog vazala učestvuje u nametanju drugim vanevropskim narodima onoga zla kojeg se sama uz velike žrtve oslobodila pred 77 godina.
Na tom tragu je i odnos hrvatske vlade prema Danu pobjede. Ona ga ne spominje niti obilježava, usprkos tome što je Hrvatska, kao dio nekadašnje Jugoslavije, čiji su narodi pod vodstvom Komunističke partije i vrhovnog komandanta Josipa Broza Tita, samoorganizirano i uspješno vodili jedan od najvećih, zapravo jedini ozbiljni unutrašnji otpor Hitleru i njegovim domaćim i stranim pomagačima i čije su oružane snage do kraja rata dosegle brojku od 800.000 boraca, bila dio pobjedničke koalicije. Hrvatskoj danas više znači 15.maj od 9.maja.
Na ujedinjenim, progresivnim je snagama da ponovno povedu borbu za jednu Evropu solidarnosti antifašističkih temelja, u kojoj će slobodan građanin oslobođen eksploatacije biti gospodar svoje sudbine u skladu s tekovinama 21. stoljeća.
Vladimir Kapuralin